Mimo iż od pierwszego wydania Prawdy i życia Lyncha mija ponad 15 lat, książka ta wydaje się dziś o wiele istotniejsza niż jej pierwsza edycja, będąca w znacznej mierze reakcją na niosące się szerokim echem postmodernistyczne debaty krążące wokół relatywizmu epistemologicznego, wywodzące się z refleksji takich myślicieli jak Stanley Fisch i Richard Rorty. Nie trzeba bowiem posiadać daru wizjonerstwa, aby zrozumieć, że to, co w zalążku amerykańskiej demokracji pierwszych lat XXI wieku było akademicką debatą o relatywizmie, wraz z radykalnym ucyfrowieniem świata społecznego staje się jednym z głównych atraktorów napędowych kultury popularnej. Jest nim sygnalizowany już w podtytule wstępu do Prawdy i życia problem tzw. postprawdy, zabawnej zbitki pojęciowej i jednocześnie efektu zamętu, którego maską i strategią stał się – jak by powiedział Peter Sloterdijk – postoświeceniowy cynizm.

Michał Kazimierczuk

Recenzję przeczytasz TUTAJ.

Komentarze

Ten post dostępny jest także w języku: angielski