Jeszcze za swojego życia Giedroyc funkcjonował bowiem nie tylko jako osobistość – myśliciel polityczny, twórca (i redaktor) „Kultury” oraz skupionego wokół niej środowiska Maisons-Laffitte – ale także symbol, punkt odniesienia, „żywy pomnik”. Musiało to go zresztą szczególnie irytować, gdyż rozbijanie cokołów i odbrązawianie postaci pomnikowych w imię historycznej prawdy i politycznego realizmu traktował jako jedną ze swych życiowych misji.

Zapraszamy do zapoznania się z tekstem Przemysława Waingertnera na temat książki Partytura na wietrze. Koncepcje paryskiej „Kultury” a polska polityka wschodnia w latach 1989-2014, który dostępny jest TUTAJ.

Komentarze

Ten post dostępny jest także w języku: angielski