Autor książki wierzy, że sztuka, szczególnie awangardowa, eksperymentalna, może być traktowana jako pełnoprawny język badań antropologicznych. To podejście wyrasta przede wszystkim z żywionego przez Darmacha przekonania, że sztuka rodzi lepsze narzędzia postrzegania oraz poznania niż nauka, znajduje się o krok bliżej kulturowej rzeczywistości. Język tego typu sztuki jest bardzo indywidualny i subiektywny, demonstracyjnie nakierowany na ekspresję mówiącego – nie mógłby się pojawić w wypowiedzi antropologiczno-naukowej (niezależnie od stopnia jej „ścisłości”), gdyby dyscyplina nie dopuszczała, co najmniej od kilkudziesięciu lat, zacierania granic między podmiotem i przedmiotem badań.

O Zapisywaniu świata Krystiana Darmacha pisze Maciej Kidawa na łamach „Nowego Napisu”.

Więcej: kliknij TUTAJ.

Komentarze

Ten post dostępny jest także w języku: angielski