Liczba dzieci znajdujących się w polskich instytucjach świadczących opiekę całkowitą waha się, w zależności od przyjętych definicji i kryteriów, między 17 tys. a niemal 30 tys. Rozbieżność jest olbrzymia, a należy pamiętać, że precyzyjne dane są konieczne do ustalenia skali niezbędnych do podjęcia działań, aby możliwe stało się przejście od opieki instytucjonalnej do opieki rodzinnej, świadczonej w środowisku lokalnym. O przyczynach tej sytuacji pisze Magdalena Błaszczyk z Uniwersytetu Łódzkiego.

Zachęcamy do lektury tekstu, który ukazał się w Serwisie Samorządowym PAP.

Tekst dostępny jest TUTAJ. 

Jest to skrócona  wersja artykułu  Rzeczywista liczba dzieci i młodzieży przebywających w instytucjonalnych formach opieki całkowitej w Polsce a wyzwania procesu deinstytucjonalizacji, który ukazał się w czasopiśmie naukowym Uniwersytetu Łódzkiego Ekonomia Międzynarodowa 32 (2020).
Jego pełna wersja zawierająca opis przeprowadzonych badań oraz opis instytucjonalnych form opieki całkowitej nad dziećmi i młodzieżą w Polsce dostępna jest TUTAJ.

Magdalena Błaszczyk –  doktorantka na Wydziale Ekonomiczno-Socjologicznym Uniwersytetu Łódzkiego, członkini zespołu badawczego Regionalnego Centrum Polityki Społecznej w Łodzi, ekspertka z zakresu metodologii badań społecznych. W ramach swojej pracy realizuje badania naukowe dotyczące problematyki usług społecznych, procesu deinstytucjonalizacji oraz pieczy zastępczej.

Komentarze

Ten post dostępny jest także w języku: angielski