Już nie jest nudno!

Ale nudy! Tak do niedawna mógłby określić krajową debatę o polskiej polityce zagranicznej (a właściwie jej brak) profan spoza wąskiego kręgu specjalistów – dyplomatów, ekspertów w zakresie spraw międzynarodowych i politologów. Wokół wewnętrznych pytań o dekomunizację, lustrację, uwłaszczenie nomenklatury, rolę odgrywaną przez ludzi byłych komunistycznych służb specjalnych, „państwo liberalne” i „socjalne”, „państwo świeckie” i „wyznaniowe”, wreszcie prawa mniejszości wszelakich, trwały po 1989 r. w najlepsze spory, którym nieraz towarzyszyło wymyślanie coraz to nowych inwektyw. Tymczasem od narodzin III RP – pomijając krótki okres dystansu postkomunistów do Paktu Północnoatlantyckiego, zadziwiający koncept „NATO-bis” byłego prezydenta Wałęsy, wreszcie eurosceptycyzm Korwina-Mikke i Ligi Polskich Rodzin ówczesnego nacjonalisty, a obecnie koryfeusza idei europeizacji Polski, Romana Giertycha – wszyscy od Bałtyku po Karpaty, od „Gazety Wyborczej” po „Gazetę Polską”, od Kwaśniewskiego i Millera po braci Kaczyńskich i Macierewicza, wspierali akces Polski do NATO i UE. Jednak od kilku lat narodowy consensus w sprawach polityki zagranicznej należy do przeszłości. Polską scenę polityczną zaczęły na serio różnicować jak najbardziej merytoryczne spory: prowadzić politykę „jagiellońską”, czy „piastowską”? Być twardym, czy układnym wobec Rosji? Wzmacniać Trójkąt Weimarski, czy postawić na Grupę Wyszehradzką i Międzymorze? Przyjmować, czy nie przyjmować imigrantów?

Jaką drogę przeszła, jakie priorytety stawiała przed sobą i jak kształtowała się polityka zagraniczna niepodległej Polski po 1989 r., wreszcie – dlaczego dziś stała się tak „ciekawa”? Odpowiedź na te pytania można znaleźć w książce Polityka zagraniczna Polski. 25 lat doświadczeń, pod redakcją Michała Stelmacha, Karola Żakowskiego i Małgorzaty Pietrasiak, opublikowanej w 2016 r. przez Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego. Stanowi ona zbiór tekstów autorstwa uznanych specjalistów w zakresie spraw międzynarodowych i dyplomacji III RP, dotyczących nie tylko „kontynentalnych” relacji Warszawy z Berlinem, Pragą czy Kijowem, dążeń do wejścia do UE i polskiej polityki wschodniej, ale także zagadnień pozaeuropejskich – stosunków z państwami Ameryki Północnej i Azji oraz działań na rzecz Polonii na innych kontynentach, wreszcie polityki bezpieczeństwa Warszawy, budowanej w oparciu o członkostwo w NATO. To ciekawa lektura na „ciekawe” czasy…

Więcej o książce na stronie

Komentarze

Ten post dostępny jest także w języku: angielski

20.02.2017